Dik versus dun?

Ik ben dun, althans dat vindt het merendeel van mijn omgeving.
Toegeven dik ben ik zeker niet, maar ik vind mezelf niet echt dun. Dun associeer ik met de top marathonlopers, waarbij hun kuit 2x in die van mij past. Ik beken, ik ben wel bezig met mijn eten en bewust van wat ik eet. Omdat ik dus “dun” ben en bezig ben met voeding is vaak automatische de aanname dat ik iedereen die wat dikker is dus wanstaltig zou vinden…

De waarheid? Nee!
Mijn mening is dat je hele mooie dikke mensen hebt en hele lelijke dunne (en vice versa).

Toch ben ik het afgelopen anderhalf jaar ruim 12 kilo afgevallen.
Ik weeg dus nu 59 kilo bij een lengte van 1.71, ik heb dus een BMI van 20,2. Dit is een gewoon gezond BMI. Overigens voor een 'gezond gewicht' mag mijn gewicht zich bevinden tussen de 55 en 73 kilo, een vrij ruime marge dus.

Ik ben ook geen aanhanger van het algemene denkbeeld dat iedereen met overgewicht ongezond zou zijn en mensen slanke mensen per definitie gezond. Gezondheid moet uiteraard op individuele basis worden beoordeeld, waarbij het gewicht een factor is. Wel geloof ik dan (over)gewicht een belangrijke factor is.

Dat is nu juist hetgeen me zorgen baart als ik om me heen kijk, stiekem worden we met zijn allen steeds dikker. De balans tussen bewegen en voeding lijkt soms ver weg, we bewegen te weinig en eten teveel (over open deuren gesproken). Bewegen daar is iedereen wel van overtuigd, initiatieven om mensen in beweging te krijgen zijn populairder dan ooit. We lopen massaal hard en ik zie de fitnesscentra om me heen verschijnen, bij hen is het nóg beter en nóg goedkoper. In de supermarkten schreeuwen de producten je toe “light”, “minder vet”, “verantwoorde keuze” noem maar op.
Hoe is het dan mogelijk dat de gemiddelde vrouw is gegroeid van maat 38 naar maat 42?

Persoonlijk denk ik dat we gewoon teveel eten en verkeerd eten.
Het is toch te zot dat als we moussaka willen maken we in de supermarkt op zoek gaan naar een pak/zakje om dat te maken terwijl we natuurlijk gehakt en aubergine moeten kopen? We weten niet vaak meer waar ons eten van gemaakt is, waarom zit er in hemelsnaam suiker in mijn pindakaas?
Daarnaast belonen we onszelf vaak met eten. Als we uurtje gesport hebben, moeten we hiervoor beloond worden en dient het vocht aangevuld te worden met een mierzoet sportdrankje. Hard gewerkt? Nou dan heb ik wat lekkers (kroket bij de lunch/snoepje/etc) verdiend! Einde van week gehaald, borreltijd! Gezellig borrelen, met een drankje, chipje, borrelnootjes en daarna een vette hap.

Volgens het voedingscentrum zou de “gemiddelde”vrouw 2000 kcal per dag mogen hebben bij een gemiddeld bewegingspatroon.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat die 2000 kcal voor de meeste vrouwen teveel is (hetzelfde geldt volgens mij ook voor de 2500 kcal voor de mannen). Enne ik praat over mijn wereld hè? Ik en mijn collega’s zitten op kantoor, wij verrichten geen lichamelijke arbeid en tijdens kantooruren is onze beweging beperkt tot een wandeling van ons bureau naar de printer of het koffiezetapparaat. Verricht je wel lichamelijke arbeid, dan ligt dit uiteraard wel een stukje anders!
We overschatten ook chronisch wat we aan calorieën verbranden, een half uurtje stevige core/abs/fitness (en dan ligt er echt een plasje Kitty op de grond) levert mij 180 calorieën op, dat is nog geen ontbijt.

Op social media merk ik dat mensen hun overgewicht vaak goed praten: "ja, ik ben wel te zwaar, maar ik ben gezond" of "mijn lijf heeft 3 prachtige kinderen op de wereld gezet" "ondanks mijn gewicht heb ik 5 km gelopen". Is dat een reden om niets aan overgewicht te doen?

Zelf denk ik dat we ons veel meer bewust moeten zijn van onze levensstijl.
Wat is een gezond gewicht voor mij? Hoeveel beweeg ik? Welk calorieën verbruik hoort hierbij? Wat eet ik? En wat is de kwaliteit van mijn eten? Dat betekent ook iedere dag keuzes maken, wat eet ik wel en wat (helaas) niet? Nee, dat is niet altijd gemakkelijk ook niet als je slank bent. Op een één of andere manier lijkt je omgeving je altijd te willen saboteren "ach neem er eentje, jij kan het hebben" Eigenlijk geven ze hiermee aan dat zij minder last hebben van hun eigen schuldgevoel als jij ook een taartje/koekje neemt en dus "zwak" is.

Betekent dit dat ik nooit meer een frietje eet? Of nooit een pakje opentrek?
Nee hoor! Maar ik probeer zo bewust mogelijk te leven, gecombineerd met voldoende sporten heeft ervoor gezorgd dat ik mijn kilo’s kwijt ben geraakt.
Het is zoals altijd…. een kwestie van doen!!